Als ik opsta (vroeg dit keer) ben ik onrustiger dan de voorgaande dagen. Ik kijk naar buiten, het weer is goed, het kasteel ligt al in een gouden ochtendgloed. Na het douchen trek ik mijn fietssokken, koersbroek en zweethemd alvast aan. Daar overheen mijn lange broek en het T-shirt en de linnen schoenen: ik hou er niet van om in de ontbijtzaal al als een fietser te zitten. Ik blijf liever nog even een gewone hotelgast.
Het inpakken van de bagage wordt een ritueel, precies zo moet het in de tas (Dirk Jan Roeleven heeft dat zo mooi beschreven in zijn De nieuwe fiets). Eigenlijk zou ik liever zonder bagage de Gotthard beklimmen, niet omdat ik denk dat het met bagage te zwaar zou zijn, maar om het gevoel. Vorig jaar fietste ik in Frankrijk. In Malaucène had ik een hotelletje. Mijn route ging over de Mont Ventoux. Ik heb mijn weinige bagage in het hotel gelaten, ben naar Bedoin gefietst om de reus op de zuidhelling te beklimmen en aan de noordkant af te dalen en zo weer in Malaucène uit te komen. Daar heb ik mijn bagage weer op de fiets geklemd en ben verder gegaan.
Door de Valle Leventina stijgt de weg zo'n 55 km gestaag tot 1200 m. Een prettige klim, ik houd er wel van: niet al te zwaar, zodat je nog wat om je heen kunt kijken en toch een flinke druk op de pedalen voelt. De autostrada, de spoorbaan en de oude weg die ik volg gaan gezamenlijk op. Regelmatig zijn ze gelijktijdig in beeld en steeds met de rivier als leidraad.
Ongeveer halverwege kom ik langs een fantastisch spektakel van boven elkaar liggende spoorlijnen, die uit de bergwand te voorschijn komen, de diepte overbruggen en weer verdwijnen in de bergwand. Het lijkt wel een kermisattractie.
Voor een trein is de helling zo stijl dat er twee keer een lus gemaakt moet worden, die deels door tunnels gaat. Daar overheen reikt nog eens de autostrada.
Een indrukwekkend bouwwerk, waar ik mijn Pina wel mee wil vereeuwigen. Jammer dat er niemand is die een actiefoto kan nemen.
In Airolo beland ik in een toertocht. Dat is nog wat anders dan de Drentse Dorpentocht! Maar daardoor raak ik wel van mijn geplande route, de oude weg door de Val Tremola af, die uit kasseien bestaat en een spectaculair aantal haarspeldbochten bevat. Ik volg nu de brede weg met mooi asfaltbeton, maar ook met auto's die wel willen laten zien waar ze toe in staat zijn.
Het gemiddelde stijgingspercentage is 8%, maar er zijn stukken bij van meer dan tien. Ik heb er moeite mee, ondanks de 29 die ik speciaal hiervoor in Treviso heb laten monteren. Zulke beklimmingen met bagage ben ik niet gewend. Je kunt niet lekker op de pedalen gaan staan, de fiets zwiept te veel heen en weer vanwege het extra gewicht achter. Bovendien heb ik nauwelijks ruimte omdat de auto's me met grote snelheid voorbij razen. Misschien was een rugtas toch beter geweest. Niet twijfelen nu: trappen!
Het landschap wordt ruig en kaal. Af en toe vang ik een glimp op van de diepte waar ik uit kom. Even stoppen om er van te genieten (en de spieren rust te geven).Veel indrukwekkende panorama's. Af en toe stop ik voor een foto, maar dan laat ik ook dat maar. Ik wil maar een ding: hotel en douche.
De eigenaresse van Café Central is een Nederlandse. In deze situatie wel zo handig. Ik krijg een cola van haar en ze regelt een ander hotel voor me: Hotel Tourist, met uitzicht over het meer.
Lieve Hans,
BeantwoordenVerwijderenDat je met die kou ook nog tijd hebt om zulke mooie foto's te maken. Je moet er toch maar eens over nadenken je hele verslag in boekvorm uit te geven!Prachtig om te lezen!
Veel succes de komende dagen.
Liefs Marjan
Dat was voor jou een frisse tocht na het zwoele Italie. Nu ik weer thuis ben heb ik al koud in huis!!
BeantwoordenVerwijderenMaar wat geniet je van alles. Hoeveel km heb je nu gereden?
Liefs, Marja
Ontberingen heb je dus ook op zo'n tocht. Brrrrrrrrr.
BeantwoordenVerwijderenGeweldig, je hebt het volbracht de grote klim. En dan ook die mooie plaatjes.
Fantastico, bravo...
En nu maar even uitrusten!
Veel plezier op je verdere reis.
Tip: Misschien ook leuk om een paar detailfoto's van je fiets te maken.
Liefs,
Nieske