Verona - Bergamo

Donderdag 21 juli
Vanmorgen al vroeg naar Julia. Nog geen toeristen, dacht ik en ik moet ook een behoorlijk stuk vandaag: zo' n 140 km. Maar wat gebeurt: de toegang tot de binnenplaats van Julia is afgesloten. Er wordt gefilmd! Om 10 uur kan ik erin. Met tientallen toeristen. Ik wurm me er met m'n fiets tussen. Een medewerker van de filmploeg wil me wel fotograferen. Daar hebben de toeristen respekt voor, ze maken ruim baan.

Onderweg het zelfde liedje: drukke wegen, veel bedrijven langs de weg, een rommeltje. De vrachtwagens houden nog het meest rekening met je. "Dikke" auto's zijn het ergst, die lui houden inderdaad nergens rekening mee (gegeneraliseerd). Maar deze drukte en beweging staat me wel aan, ik kies er zelf voor. Er zijn wel alternatieven langs mooie binnenweggetjes, maar ik blijf liever een dag over in Bergamo, dan overnachten in een dorpshotelletje.
Dit is de economische slagader van Italie. Van alles te zien onderweg. Een geweldige dynamiek: verouderde, verlaten bedrijven die in de jaren '70/'80 modern waren naast historische lintbebouwing en eigentijdse invullingen. Geen tijd, of zin om het oude op te ruimen. Wat is Nederland toch een net land. Maar ook Italie werkt aan een duurzame toekomst.

Buiten de stedelijke concentraties zijn langs de route nog restanten van een agrarische tijd te vinden, met rechts op de achtergrond steeds de Alpen. Daar moet ik overmorgen overheen.

Peschiera del Garda
Het Gardameer! Ooit ben ik er geweest, als puber, met een busreis naar Riva, aan de noordkant van het meer. Het ging er nog niet in die mate aan toe als bijvoorbeeld in Benidorm of op Kreta, waar bus/vliegtuigladingen jongeren zich in korte tijd een maandsalaris afhandig laten maken door de plaatselijke horeca, maar toen konden we er ook wat van. Sentimentalista!

Peschera del Garda is een oude vesting aan de zuidkant van het meer. Het is al sinds de Romeinse tijd een strategische plek aan het Gardameer, waar de route van Verona naar Brescia de rivier de Mincio kruist. De vesting speelde in de 16e eeuw een rol tijdens de bloeiperiode van de Renaissance en rond 1810 in de Napoleontische oorlogen. Nu ligt het er bij als monument van militaire techniek, een wonderschoon samenspel van waterbouw, verdedigingswerken en architectuur.

Aan het haventje vind ik tussen de toeristen een plek voor een cappuccino en een sandwich en laat de omgeving op me inwerken. Je zou hier echt buiten het seizoen moeten zijn. Nu is het (water)toerisme overheersend. Gekke wereld, waarin het verleden en het heden zo door elkaar lopen en -met een blik op mijn Pinarello - techniek en design zo gewoon passen in de cultuur en het massatoerisme.

De hektiek rond de routes tussen Verona en Brescia (er zijn behalve de autostrada nog wel twee hoofdwegen), leidt soms tot vervelende vergissingen: ik rijd uit een bocht pardoes een tunnel in. 80 m, zie ik in een flits, dat moet kunnen. Het moeten er 800 zijn geweest; er komt geen eind aan het donkere gat. Het geluid van naderende auto's rolt voor me uit. Dit moet ik niet doen. Ik stop en keer lopend op de 40 cm brede betonrand om. Nog een beetje natrillend stap ik in het eerste stadje af bij een klein cafetje.
De dames willen wel op de foto. Alles weer OK.

Het verbaast me wat een chaos die Italianen er van maken, maar ook hele mooie en leuke dingen zie onderweg, waarvoor ik afstap om een foto te nemen.

Brescia
Brescia is best een redelijke stad, maar toeristisch niet bijzonder. Even denk ik iets bijzonders te gaan beleven als ik opeens een Rabobus zie staan en een van Euskatel. Serieuse koers lijkt het. Maar verder dan een foto van mij bij de bus door de chauffeur komt het niet; de renners zijn naar het hotel en Erik zit in Frankrijk.

Op het rustige, lome Piazza Pablo IV vind ik een terrasje voor een spagetti (met aqua minerale). Lang blijf ik er niet zitten en zet koers naar Bergamo.
Ik ontdek dat de hoofdroute steeds om de stadjes heen geleid wordt. Als je dus steeds "Bergamo" volgt zie je niks. Zo beland ik in Palazzolo Sull'oglio, dat (behalve dat het een prachtige naam heeft) ook een verrassend mooi stadje is.

Weer op de S 573 begin ik een beetje af te zien. Ik ben niet bijzonder moe van het fietsen, maar de concentratie valt me zwaar. Het is erg druk. Auto's en vrachtwagens kruipen me voorbij. D'r ligt er eentje op z'n kant naast de weg. File. Ik kan er lekker tussendoor, als een moterrijder. Het houdt me bij de les. Als het weer sneller gaat, wordt ik langzaam ingehaald door een grote tracker, die ik kan bijhouden: 42 gaat het, in z'n kielzog. Rotondes neem ik alsof ik in een auto rijd. De adrenaline helpt me over m'n dode punt. Dan, 7 km voor Bergamo een gat in de weg dat ik niet kan ontwijken: lek! Het is 6 uur geweest al. Ik had mijn aankomst bij Villa Rina om een uur of 6 aangekondigd. Het wordt 3 kwartier later.
Maar dan krijg je ook wat!