Bergamo - Bellinzona

Vandaag is het een behoorlijk eind: 140 km. Eerst weer die overvolle wegen, gelukkig nu zonder vrachtverkeer omdat het zaterdag is. Het is ook moeilijk om de weg te vinden. Ik ben finaal de weg kwijt, omdat ik van de hoofdroute afweek. Enorme opwinding in een café, waar ik de weg vraag naar Como: helemaal verkeerd.

Uit het gekrakeel maak ik wel iets op waar ik wat aan heb. Langzamerhand verandert het landschap, mooier, heuvelachtig (uitlopers van de Alpen, die op me liggen te wachten). Er zijn ook meer fietsers, groepjes wielrenners. Ze halen me bergop met vrij grote snelheid in. Toch even een deukje, al besef ik dat het jonge knapen zijn en ik 4 kg extra meezeul. In de afdaling heb ik duidelijk voordeel door het extra gewicht. Ik moet me inhouden, het is nog ver: morgen de Gotthard!

Ik zit op mijn Pinarello alsof ik hem al jaren heb. Op het iets geaccidenteerde terrein heb ik een heerlijk ritme en schiet nu lekker op.
Como is (behalve om het meer) vooral bij architectuurliefhebbers bekend door een aantal gebouwen van de modernistische architect Terragni. De groep waartoe hij behoorde was niet onomstreden vanwege hun fascistische sympathieën. Maar in tegenstelling tot het Duits fascisme (dat nationalistisch was) waren de Italianen internationaal georiënteerd. Zij waren rationalisten en wilden de architectuur vrijwaarden van 'overbodige' elementen. Het Casa del Fascio (1936), dat hij voor de fascistische partij ontwierp, ziet er uit als een streng wit open raster, daarmee een doorzichtig bestuur symboliserend(!). Het gebouw ligt aan het Piazza del Popolo.

Als ik er voor sta krijg ik weer kippevel! Je ziet het er op de foto niet aan af, maar zoveel raffinement met zo weinig middelen. Dit komt rechtstreeks van Palladio. Nog een liefhebber, komt op me af als hij ziet dat ik nauwkeurig fotografeer. Vraagt naar het adres van het bekende woningcomplex Novecomum van Terragni, ook in Como. Dat weet ik. We begrijpen elkaar.
Op een gewoon terrasje, buiten de toeristische drukte aan het meer, nuttig ik een spagetti. Heerlijk dit onderweg zijn, steeds in een andere sfeer en nergens echt bijhoren.

Lang kan ik niet blijven dromen, ik moet verder. Bij het stadion van Como Calcio (sinds 2008 in de Prima Devisione) passeer ik het Novecomum. Het gebouw is bekend vanwege de rationele opzet en de karakteristieke hoekoplossing (afgerond met de entree, terugspringende delen en doorgetrokken bovenste bouwlaag - 1928!). Ik stap er voor af.

Er is meer retro in de buurt: Cinquecento en Alfa.

Aan het meer is een mooi park, eens een romantische tuin van een paleisachtig gebouw. Er is juist een opening van een tentoonstelling Belle Epoque aan de gang. Ik zou er graag heen gaan, maar de tijd dringt.

Het in scène zetten van foto's neemt ook tijd. Maar dat leidt tot leuke ontmoetingen.

Ik ontmoet eigenlijk alleen maar leuke aardige mensen. Als je je open en kwetsbaar opstelt, smelt meteen alle achterdocht. Neem dat cafeetje vanochtend: toen ik binnen kwam was er een afwijzende houding van de mannen aan de tafeltjes. Maar het ontaarde in grote hilariteit toen bleek dat ik de weg kwijt was.
Zelfs de portier van de opening wil wel een foto maken en de douane van Zwitserland wil wel doorgaan tot er geen auto's meer roet in het eten gooien!

Het klimmen is begonnen, zij het nog bescheiden: het meer van Lugano ligt op zo'n 300 m hoogte. Ik kom door Mendrisio, waar in 2009 het WK wielrennen was (Cadel Evans) en volg het parcours een stukje aan de oostkant; er zit een pittige klim in.

In Lugano heb ik er zo'n 100 km opzitten en vind het wel even genoeg.
Net op tijd: de dreigende onweersbui barst los. Ik vlucht een overdekt terras op en bestel een sandwich, een cappuciono en een aqua minerale: € 14! Zwitserland, of dit dekadente oord?
Als het droog is toch weer een leuke ontmoeting als ik een foto wil maken van mijn Pinarello en een Maseratireclame. Je gelooft het niet!

De weg naar het noorden stijgt geleidelijk en er zit nog een stevige klim in naar een pasje van 400 m. Dan een geweldige afdaling naar Bellinzona: 10% en een snelheid van 72 km/u. De Paris gedraagt zich als een trein en dat met bagage!

In het centrum vind ik mijn Hotel Ristaurante Croce Federale. Een beetje sjiek, maar dat is wel prettig aan de vooravond van de grote klim. Uitzicht op een imposante rots met de uitgestrekte muren van het Castello Montebello. Aan de andere kant ligt het Castelgrande met twee indrukwekkende torens, ook zo'n natuurstenen gevaarte uit de Middeleeuwen. Bellinzona dankt er haar status op de Werelderfgoedlijst aan.