maandag 25 juli 2011

San Gottardo

Zondag 24 juli. (Geen internet gisteren)
Als ik opsta (vroeg dit keer) ben ik onrustiger dan de voorgaande dagen. Ik kijk naar buiten, het weer is goed, het kasteel ligt al in een gouden ochtendgloed. Na het douchen trek ik mijn fietssokken, koersbroek en zweethemd alvast aan. Daar overheen mijn lange broek en het T-shirt en de linnen schoenen: ik hou er niet van om in de ontbijtzaal al als een fietser te zitten. Ik blijf liever nog even een gewone hotelgast.

Het inpakken van de bagage wordt een ritueel, precies zo moet het in de tas (Dirk Jan Roeleven heeft dat zo mooi beschreven in zijn De nieuwe fiets). Eigenlijk zou ik liever zonder bagage de Gotthard beklimmen, niet omdat ik denk dat het met bagage te zwaar zou zijn, maar om het gevoel. Vorig jaar fietste ik in Frankrijk. In Malaucène had ik een hotelletje. Mijn route ging over de Mont Ventoux. Ik heb mijn weinige bagage in het hotel gelaten, ben naar Bedoin gefietst om de reus op de zuidhelling te beklimmen en aan de noordkant af te dalen en zo weer in Malaucène uit te komen. Daar heb ik mijn bagage weer op de fiets geklemd en ben verder gegaan.

Door de Valle Leventina stijgt de weg zo'n 55 km gestaag tot 1200 m. Een prettige klim, ik houd er wel van: niet al te zwaar, zodat je nog wat om je heen kunt kijken en toch een flinke druk op de pedalen voelt. De autostrada, de spoorbaan en de oude weg die ik volg gaan gezamenlijk op. Regelmatig zijn ze gelijktijdig in beeld en steeds met de rivier als leidraad.
Ongeveer halverwege kom ik langs een fantastisch spektakel van boven elkaar liggende spoorlijnen, die uit de bergwand te voorschijn komen, de diepte overbruggen en weer verdwijnen in de bergwand. Het lijkt wel een kermisattractie.

Voor een trein is de helling zo stijl dat er twee keer een lus gemaakt moet worden, die deels door tunnels gaat. Daar overheen reikt nog eens de autostrada.
Een indrukwekkend bouwwerk, waar ik mijn Pina wel mee wil vereeuwigen. Jammer dat er niemand is die een actiefoto kan nemen.


Bij het plaatsje Airolo, waar de Gotthardtunnel begint en ook de autotrein stopt, ga ik me voorbereiden op de echte klim. Ik ben vanmorgen al overgegaan op geconcentreerde voeding (energie-gel en -tabletten die ik in Treviso van Ton (van Card Sports) heb gekregen. Geweldig spul, heel geconcentreerd, weegt niks en is nog lekker fris ook. Nog een cappuccino met een panino, want Italië ligt achter me (ik ben nog in het Italiaanse deel van Zwitsland en voorlopig krijg ik ze niet meer zó!).
In Airolo beland ik in een toertocht. Dat is nog wat anders dan de Drentse Dorpentocht! Maar daardoor raak ik wel van mijn geplande route, de oude weg door de Val Tremola af, die uit kasseien bestaat en een spectaculair aantal haarspeldbochten bevat. Ik volg nu de brede weg met mooi asfaltbeton, maar ook met auto's die wel willen laten zien waar ze toe in staat zijn.


Het gemiddelde stijgingspercentage is 8%, maar er zijn stukken bij van meer dan tien. Ik heb er moeite mee, ondanks de 29 die ik speciaal hiervoor in Treviso heb laten monteren. Zulke beklimmingen met bagage ben ik niet gewend. Je kunt niet lekker op de pedalen gaan staan, de fiets zwiept te veel heen en weer vanwege het extra gewicht achter. Bovendien heb ik nauwelijks ruimte omdat de auto's me met grote snelheid voorbij razen. Misschien was een rugtas toch beter geweest. Niet twijfelen nu: trappen!
Het landschap wordt ruig en kaal. Af en toe vang ik een glimp op van de diepte waar ik uit kom. Even stoppen om er van te genieten (en de spieren rust te geven).


Het wordt steeds ruiger ... en kouder en wind tegen. Meestal valt dat in het niet bij de hellingsweerstand, maar deze is koud! Ik blijf maar malen op de 29. Dan vang ik een blik op van de oude route waar ik overheen zou. Ik weet niet of ik dat leuk gevonden had!


Bij de Albergo San Gottardo boven op de pas stop ik even, de ijskoude wind giert om het gebouw heen. Iedereen loopt hier met dikke jassen aan; ik heb slechts een veel te dun fietsjackje. Gauw fiets ik door, langs enkele meertjes die er ook ijskoud uitzien en begin dan maar aan de afdaling. Even wennen met de bagage, maar dan gaat het steeds beter. De Pinarello bewijst zich helemaal en voelt als één met mezelf. Ik laat me van de ene bocht in de andere vallen, geweldig. Ik ben mijn fietsmaten altijd de baas in de afdaling; wat ik bergop laat liggen, haal ik meestal in de afdaling in. Even ben ik de kou vergeten, maar als de snelheid oploopt tot boven de zestig moet ik me inhouden, ik krijg dooie vingers door de afkoeling.
Veel indrukwekkende panorama's. Af en toe stop ik voor een foto, maar dan laat ik ook dat maar. Ik wil maar een ding: hotel en douche.


Het duurt toch nog anderhalf uur voor ik in Altdorf ben, 1600 meter lager. Altdorf ligt aan het meer met de tot de verbeelding sprekende naam Vierwaldstättersee. Als ik bij mijn hotel aankom, is het dicht! Het telefoonnummer, speciaal voor mij op een papiertje aan de gesloten deur aangebracht, geeft een storingsmelding. Ik besluit te wachten in "Das Café Mit Hollandischem Flair" aan het dorpsplein, waar het Wilhelm Tell Denkmal staat. Heb je nu ooit! Hier gebeurde het in 1307, dat Wilhelm Tell de appel op het hoofd van zijn zoontje doorklieft met een pijl en daarmee hun beider vrijheid terugkrijgt. Ze waren opgepakt omdat Wilhelmde hoed van de landvoogd niet wilde groeten, die aan een paal was bevestigd! Volgens de legende had hij een tweede pijl uit z'n koker gehaald, die voor de wrede landvoogd bedoeld was, in het geval hij zijn zoontje door het hoofd had geschoten.

De eigenaresse van Café Central is een Nederlandse. In deze situatie wel zo handig. Ik krijg een cola van haar en ze regelt een ander hotel voor me: Hotel Tourist, met uitzicht over het meer.


3 opmerkingen:

  1. Lieve Hans,

    Dat je met die kou ook nog tijd hebt om zulke mooie foto's te maken. Je moet er toch maar eens over nadenken je hele verslag in boekvorm uit te geven!Prachtig om te lezen!
    Veel succes de komende dagen.

    Liefs Marjan

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat was voor jou een frisse tocht na het zwoele Italie. Nu ik weer thuis ben heb ik al koud in huis!!
    Maar wat geniet je van alles. Hoeveel km heb je nu gereden?
    Liefs, Marja

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ontberingen heb je dus ook op zo'n tocht. Brrrrrrrrr.
    Geweldig, je hebt het volbracht de grote klim. En dan ook die mooie plaatjes.
    Fantastico, bravo...
    En nu maar even uitrusten!
    Veel plezier op je verdere reis.

    Tip: Misschien ook leuk om een paar detailfoto's van je fiets te maken.

    Liefs,
    Nieske

    BeantwoordenVerwijderen