zaterdag 30 juli 2011

Strasbourg - Kaiserslautern

's Morgens is het eerste dat ik doe: uit het raam kijken naar de lucht. Tot nu toe meestal blauw of half bewolkt, slechts een keer regende het en dat kon ik afwachten. Dan douchen, aankleden (T-shirt en lange broek over de fietskleren), ontbijten (opvallend hoe weinig gasten, in het hoogseizoen), inpakken (inderdaad een ritueel, zoals Dirk Jan beschrijft), afrekenen, fiets optuigen en weg. De stad uit gaat meestal goed, een enkele keer moet ik de weg vragen.

De Rijn volgt z'n bedding en stroomt met een boog om het het Pfalzer Wald (een voortzetting van de Vogezen) heen, maar ik wilde wel weer eens klimmen. Ik wijk opnieuw van de rivier af en steven recht omhoog, richting ….? Tja, richting wàt eigenlijk. De eerste grote plaats is het Pfalzer Wald alweer voorbij: 135 km naar Kaiserslautern. Zo'n honderd kilometer klimmen en dalen tussen de 200 en 600 meter, een pittige dag. En ook nog door het grootste aaneen gesloten bosgebied van Duitsland (ik houd niet zo va bos).

Zo'n 40 km voorbij Strasbourg begint de weg gestaag te stijgen. Tandje terug, maar nog wel op het grote blad. Met 11 kransjes kan dat nog, zonder dat de ketting te scheef komt te liggen. Nog 10 km verder wordt het menens: ik schakel naar het binnenblad. Soepel gaat dat toch met de nieuwe Chorus, achter één opschakelen om weer in het goede ritme te komen. Inmiddels rijd ik ook in het bos. Nauwelijks auto's, wel fietsers: ATB-ers, een heel gezin op gewone fietsen, maar ook een enkele racefietser. Leuk, dat voelt minder alleen, de zon is weg, het is kil in het bos. Het laatste Franse (nou, Franse?) witte dorpje met puimstenen kerk.


Dan ongemerkt de grens, ik verlaat Frankrijk en fiets Duitsland weer binnen en neem een lunch (salade en pasta) in het eerste Duitse dorp. Merkwaardig hoe Duits het dan opeens is, de taal, Kanchen Koffie. Ze hebben in ieder wel het zelfde woord voor "Smakelijk eten".


Bij het plaatsje Schönau een flinke klim naar zo'n 400 meter, binnenblad en op de 23. Weer kan ik volop genieten van mijn Paris. En met de kilometers die ik in de benen heb, plus de Gotthard, is het eigenlijk een makkie. De weg blijft een beetje op en neer gaan, maar dan toch nog naar 600 m. Dan de afdaling en je gelooft het niet: ik word ingehaald door een wedstrijdrijder (tijdrit, denk ik, rugnummer 531). Dat is nog te bevatten, maar ik denk: die kan ik bijhouden! Ik zet aan en pak z'n wiel. Door mijn grotere gewicht loop ik zelfs op hem in, dat is lullig! Ik rem een beetje bij. Zo dalen we zo'n 5 kilometer. De weg wordt vlak, stijgt iets, de renner voor me schakelt en weg is hij, rijdt zo bij me weg.

Kaiserslautern
Ik ben geen grote voetbalfan en al helemaal geen kenner, maar één ding realiseer ik me wel als ik Kaiserslautern binnenrijd: dit is de stad van de voetbalclub met de mooiste naam in de Bundesliga. Nadat de club in 2006 was gedegradeerd is hij terug in de Liga. Eén keer werden ze landskampioen, in 1998.
Hoe mooi de naam van deze industriestad ook is, een keizerlijk gevoel krijg je niet. Gelukkig maakt het hotel het helemaal goed: Art Hotel Lauterbach in een geheel gerenoveerd - en in lichte tinten gepleisterd - klassiek gebouw met een moderne stijlvolle inrichting. Het ligt pal tegenover de Fruchthalle.




De Fruchthalle is één van de opvallendste gebouwen tussen de grootschalige naoorlogse gebouwen. Het is in het midden van de 19e eeuw gebouwd in een Italiaanse stijl. Er achter ligt trouwens ook de gezellige Altstadt met restaurants en cafés.



Heb er een fantastische Jagerschnitsel gegeten (heb nog niet kunnen ontdekken hoe de "umlaut" gemaakt moet worden met de iPad).
Bij aankomst voltrekt zich het volgende ritueel. Meld me aan (soms een herkennende reactie). Mijn Pinarello ontpakken, opbergen en de kamer zoeken. Dan eerst fietskleren uitspoelen en ophangen. Douchen, burgerkleding aan en dan voel ik me echt het mannetje. Dan op zoek naar een rustig terras, waar ik met een biertje mijn verslag maak en de foto's van de dag importeer. Soms eet ik er ook. Als ik Wi-Fi in het hotel heb ga ik het daar verzenden. Vanavond moest ik mijn toevlucht nemen tot Mc Donald. Met mijn Mac naar de Mc Donald(!) En ze hebben de beste milkshakes!

3 opmerkingen:

  1. Hoi Hans,

    Ik volg je al de hele tijd met veel plezier. Volgens mij heb je het heel erg naar de zin. Je verhaal komt echt de huiskamer binnen. Succes nog de laatste week.

    Liefs, Ger

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Hans ik had niet begrepen dat we via een link berichtjes kunnen plaatsen. Leuk te lezen en je te volgen. Mooie foto's en je geniet zo te zien.
    Fantastisch zo'n reis als je maakt, lijkt me ook wel wat. Nog een paar mooie etappes gewenst. Groeten Wim

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wederom een gaaf verhaal.
    Succes in de laatste week.
    De laatste loodjes (even dacht ik lootjes) wegen het zwaarst, maar,
    niet voor jou maak ik uit je verhaal op.
    Liefs Else

    BeantwoordenVerwijderen