De Rijn volgt z'n bedding en stroomt met een boog om het het Pfalzer Wald (een voortzetting van de Vogezen) heen, maar ik wilde wel weer eens klimmen. Ik wijk opnieuw van de rivier af en steven recht omhoog, richting ….? Tja, richting wàt eigenlijk. De eerste grote plaats is het Pfalzer Wald alweer voorbij: 135 km naar Kaiserslautern. Zo'n honderd kilometer klimmen en dalen tussen de 200 en 600 meter, een pittige dag. En ook nog door het grootste aaneen gesloten bosgebied van Duitsland (ik houd niet zo va bos).
Zo'n 40 km voorbij Strasbourg begint de weg gestaag te stijgen. Tandje terug, maar nog wel op het grote blad. Met 11 kransjes kan dat nog, zonder dat de ketting te scheef komt te liggen. Nog 10 km verder wordt het menens: ik schakel naar het binnenblad. Soepel gaat dat toch met de nieuwe Chorus, achter één opschakelen om weer in het goede ritme te komen. Inmiddels rijd ik ook in het bos. Nauwelijks auto's, wel fietsers: ATB-ers, een heel gezin op gewone fietsen, maar ook een enkele racefietser. Leuk, dat voelt minder alleen, de zon is weg, het is kil in het bos. Het laatste Franse (nou, Franse?) witte dorpje met puimstenen kerk.
Kaiserslautern
Ik ben geen grote voetbalfan en al helemaal geen kenner, maar één ding realiseer ik me wel als ik Kaiserslautern binnenrijd: dit is de stad van de voetbalclub met de mooiste naam in de Bundesliga. Nadat de club in 2006 was gedegradeerd is hij terug in de Liga. Eén keer werden ze landskampioen, in 1998.
Hoe mooi de naam van deze industriestad ook is, een keizerlijk gevoel krijg je niet. Gelukkig maakt het hotel het helemaal goed: Art Hotel Lauterbach in een geheel gerenoveerd - en in lichte tinten gepleisterd - klassiek gebouw met een moderne stijlvolle inrichting. Het ligt pal tegenover de Fruchthalle.
Heb er een fantastische Jagerschnitsel gegeten (heb nog niet kunnen ontdekken hoe de "umlaut" gemaakt moet worden met de iPad).
Bij aankomst voltrekt zich het volgende ritueel. Meld me aan (soms een herkennende reactie). Mijn Pinarello ontpakken, opbergen en de kamer zoeken. Dan eerst fietskleren uitspoelen en ophangen. Douchen, burgerkleding aan en dan voel ik me echt het mannetje. Dan op zoek naar een rustig terras, waar ik met een biertje mijn verslag maak en de foto's van de dag importeer. Soms eet ik er ook. Als ik Wi-Fi in het hotel heb ga ik het daar verzenden. Vanavond moest ik mijn toevlucht nemen tot Mc Donald. Met mijn Mac naar de Mc Donald(!) En ze hebben de beste milkshakes!
Hoi Hans,
BeantwoordenVerwijderenIk volg je al de hele tijd met veel plezier. Volgens mij heb je het heel erg naar de zin. Je verhaal komt echt de huiskamer binnen. Succes nog de laatste week.
Liefs, Ger
Hoi Hans ik had niet begrepen dat we via een link berichtjes kunnen plaatsen. Leuk te lezen en je te volgen. Mooie foto's en je geniet zo te zien.
BeantwoordenVerwijderenFantastisch zo'n reis als je maakt, lijkt me ook wel wat. Nog een paar mooie etappes gewenst. Groeten Wim
Wederom een gaaf verhaal.
BeantwoordenVerwijderenSucces in de laatste week.
De laatste loodjes (even dacht ik lootjes) wegen het zwaarst, maar,
niet voor jou maak ik uit je verhaal op.
Liefs Else