Vicenza - Verona

Ook naar Verona is het niet ver: 70 km. Maar ook daar blijf ik een dag over. De weg er naar toe is niet bepaald leuk voor een fietser: veel verkeer, bedrijven aan weerszijden van de weg en reclame, eindeloze reclames. Maar ik moet zeggen dat ik wel houd van dit rommelige Italiaanse sfeertje.

Met dat overstekende wild zal het overigens wel meevallen!

Ik besluit toch maar van de hoofdweg af te wijken. Een cappucino in een klein dorpje langs de weg is wel wat anders. De foto die deze mevrouw na lang aandringen van mij maakte is zo onscherp geworden, dat ik hem niet wil laten zien. Ze had me al gewaarschuwd!




















Ik waande me weer onderweg naar Santiago de Compastella, waar ik met een viertal fietsmaten enkele jaren geleden naar toe ben gefietst.

Vlak voor Verona beland ik weer op de grote weg. Voor ik er erg in heb rijd ik op de autostrada! Aan alle kanten raast het verkeer om me heen. Ik krijg er wel een kick van. Ik parkeer mijn 'Ferrari' gewoon bij een bar-stop annex benzinestation. Iedereen kijkt naar me, maar doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik ook.

Net als Vicenza staat het centrum van Verona in z'n geheel op de Werelderfgoed Lijst van de UNESCO. Verona is ook wel zo mooi als Vicenza. Het oude centrum wordt aan drie zijden omsloten door een soort haarspeldbocht in de rivier de Adige, waardoor de stad goed verdedigbaar was.

De satellietfoto van Google toont een fraai fijnmazig dambord-patroon van straten, dat schuin tussen de rivierbocht lijkt gespannen en aan de zuidzijde wordt afgesloten door de nog geheel in tact zijnde stadsmuur en de Romeinse Arena op het Piazzo Bra.

Met mijn Bed & Breakfast Fraccaroli kon ik het niet beter treffen: het ligt bij de Arena om de hoek en ik heb vanuit mijn kamer, die werkelijk modern is ingericht, uitzicht op de stadsmuur.

Douchen, het bruisende (maar vooral toeristische) Veronese stadsleven in. Om de Arena heen, langs de rand van het enorme ronde plein allemaal restaurantjes en terrassen. Een drukte van belang, gekke toeristen die zich laten fotograferen met nep toneelfiguren uit een opera. Ik moet weer even aan Tim Krabbe denken, maar nu loop ik er zelf tussen!

In het toeristenseizoen worden er bijna dagelijks operavoorstellingen opgevoerd. Vanavond is Aida van Verdi. Ik haal het ticket dat ik thuis al via internet besteld had en loop door in de richting van de rivier aan de andere kant van het centrum. Daar stuit ik op het Museo Castelvecchio, dat bekend is van de renovatie van het middeleeuwse gebouw door de Italiaanse architect Carlo Scarpa (gereed in 1974). Hij heeft oud en nieuw op een manier gecombineerd die mij erg aanspreekt. Subtiel, poëtisch; ik word er stil van.

Vanavond Aida, morgen de stad. Overmorgen een flinke rit: 130 km.