Köln - Kleve

Gisteren had ik er opeens genoeg van. Niet zozeer van het fietsen, maar ik vraag me ook steeds meer af of het allemaal nog interessant genoeg is om te lezen. Marja gebeld (omdat ze jarig was). "Goed stukje, gisteren. Doorgaan." De lieverd, maar het hielp wel.
En nu, na het gebruikelijke geklooi om de stad uit te komen, op de Neusserlandweg, stevige wind in de rug, vlieg ik er over. Heerlijk, mijn Pinarello is op z'n best als het hard gaat (of berg op).
Met een wijde boog fiets ik westelijk langs het Ruhrgebied. Door een platteland met eindeloze korenvelden (en aan de oostelijke horizon hoogspanningsmasten en industriegebouwen).

Het Museum Insel Hombroich, even ten zuidwesten van Neuss, beslaat een groot landgoed, dat is omgevormd tot verschillende landschapstypen. Er staan beelden in en er zijn paviljoens gebouwd, waarin de waardevolle kunstverzameling van de eigenaar is ondergebracht. Het bijzondere van het park is de open sfeer: je kunt gaan en staan waar je wilt in het park en in de paviljoens, waar de deuren open staan en geen suppoosten zijn. Bij mooi weer kun je er met gemak een dag doorbrengen.

Dat doe ik nu niet, want dat heb ik al eens gedaan; ik wil nu een ander deel van het museum zien, dat een paar kilometer verder ligt: de Langen Foundation. Dat is de stichting die de kunstschatten van de rijke industrieel Langen beheert en daar een museum voor heeft laten bouwen. Vaak worden daar een verkommerd fabriekscomplex of landgoed voor omgevormd; in dit geval is dat een voormalige NAVO raketbasis.
Het museumgebouw is van de Japanse architect Tadao Ando (vermoedelijk omdat de verzameling van de Langens veel traditioneel Japanse kunst bevat), een superstrak gebouw met eenvoudige geometrische volumes van beton en glas.

  Als ik er aankom begint het te regenen, er is bijna niemand. Eigenlijk wil ik mijn Paris binnen fotograferen, achter de glazen pui en tussen de Vitra-stoelen van Maarten van Severen (wat is de wereld in een bepaald opzicht toch klein).
De mevrouw die dienst heeft denk na, ze moet de directie bellen: het mag.

In de regen moet ik verder. In Mönchengladbach wil ik het Museum Abteilberg van de Oostenrijkse architect Hans Hollein bekijken en bezoeken. Het is daar eind jaren '70 al gebouwd, het gebouw was indertijd baanbrekend omdat het een van de eerste belangrijke gebouwen was dat brak met de strenge regels van het modernisme. Ik ben er nooit geweest en nu ik er zo vlak bij ben, kan ik het niet laten liggen! Maar wat regent het! Ik rij om het gebouw heen, maar ik vind het te veel gedoe met mijn natte kleding en mijn fiets, die ik niet kwijt kan.

Ik moet door in de regen, het is nog behoorlijk ver ook! Dan klaart het wat op, tegen het eind van de middag rijd ik Kevelaer binnen. Heb je ooit. Het bedevaartsoord uit de befaamde "Kerkelijke mededelingen" van Wim Sonneveld: "Achter in de kerk staat een bus ..., die vertrekt morgen naar Kevelaer".

Het stadje is helemaal ingericht op busladingen pelgrims, maar nu is het rustig. Achter de torens van de twee enorme kerken hangt een dreigende lucht. Voor de kerk een zee van brandende kaarsen; ik fiets maar gauw door.


Het is nog een kelere eind naar Kleef; daar heb ik me behoorlijk op verkeken. Het is al half zeven en het noodweer is losgebarsten. Ik bel Hotel Schwanenburg, dat ik nog wel kom, maar dat het een beetje tegenzit. Kein Problem. Na 165 km (veel meer dan ik berekend had) en door en door nat, kom ik er pas om acht uur aan.
De naam van het hotel verwijst naar het slot Schwanenburg, zoals de burcht van Kleef in de romantische 19e eeuw is gaan heten. De sage die hier mee verbonden is, gaat over de mysterieuze zwaanridder Lohengrin, die komt aanvaren in een bootje, getrokken door een zwaan en die geldt als de stamvader van de hertogen van Kleef. Wagner componeerde er de beroemde opera over.